قرآنی شدن به این است که ملت با قرآن آمیخته بشود، به قرآن عمل کند، معرفت قرآنی را به طور کامل به دست بیاورد. ما امروز در دنیای اسلام این را کم داریم. اسم اسلام همه‌جا هست، تفاخر به اسلام همه جا هست،ُ ادعای مسلمانی همه جا هست، آنچه ما به آن نیاز داریم، ان آمیخته شدن به معارف قرآن و به عمل قرآن است، که این مسلمانی واقعی است. ما می‌خواهیم که ملت ما قرآن را بتوانند درک کنند و از آن استفاده کنند. هدف از همه‌ی این تشریفات و این مسابقه‌ها و این وقت گذرانی‌ها و این تشویق‌ها و این زحمت‌هایی که آقایان می‌کشند، هدف این است که ملت ما با قرآن آشنا بشوند. ما دوریم از قرآن، ما دوریم از قرآن. اگر یک ملتی با معرفت قرآنی آشنا بشود، بسیاری از کارها برای او آسان خواهد شد. حرکت برای او آسان خواهد شد. شما ملاحظه کنید، همین مقداری که ملت ما درهای قرآن را به روی خود باز کرد، که این به برکت انقلاب شد، ببینید چه تحولی در ملت ما به وجود آمد. ببینید چه عظمت و چه عزتی ملت ما پیدا کرد، به همین مقدار اندک حرکتی که به سمت قرآن کردیم. قرآن این جور است اگر حرکت به سمت قرآن به شکل کاملی انجام بگیرد. آن وقت این ملت همان چیزی خواهد شد که قرآن کریم خبر داده است. تاریخ را مسلمان‌ها عوض کردند به برکت قرآن.

عید امسال را گونه‌ای دیگر تجربه کنیم امسال به خاطر مشکلات و فشار‌های اقتصادی مردم سختی بسیاری را متحمل شدند، به همین خاطر عید امسال عید متفاوتی خواهد بود لذا می‎توان حداقل حال و هوای آدم‌هایی که سختی کشیدند را داشته باشیم. سال‌ها قبل وقتی بهمن ماه جای خودش را به آخرین ماه سال می‌داد خواه ناخواه رنگ و بوی عید به مشام‌مان می‌رسید و خاطرات خوش عید نوروز، این جشن باستانی، خاطرات سال‌های قبل و فضایی را برایمان ترسیم می‌کرد که دوست داشتیم زود‌تر اسفند ماه هم برود و ماه و سال نو بیاید. این حس آنقدر زیبا و دلنشین بود که گاهی چندباری روز‌ها را جمع و تفریق می‌کردیم و روزهای مانده و رفته را با احتساب تعطیلات به قصد اتمام سال مرور می‌کردیم و بعد هم به فکر نظافت شب عید و نو کردن لباس و کفش و تهیه میوه و شیرینی و آجیل دید و بازدی‌های نوروزی می‌افتادیم. اغلب مردم به این فکر بودند که اگر بضاعت و توان کمک به نیازمندی را هم دارند دستش را بگیرند و کام او را هم در آن روز‌ها شیرین کنند. گذشت و گذشت تا یک به یک موارد ذکر شده جای خود را به دغدغه‌ها و مشکلاتی داد که در ‌‌نهایت مبحث فقر اقتصادی در خانواده‌ها سرفصل همه آنهاست. حالا به نظر می‌رسد که روز‌ها و تاریخ فقط یادگاری از روزهای پایان سال را با خود یدک می‌کشد و تقریبا بسیاری از خانواده‌ها تقویم را نه برای مانده سال به قصد رسیدن نوروز بلکه به منظور مجالی برای یافتن راهکار و برون رفت از مشکلات اقتصادی و معیشتی خود مرور می‌کنند. اما عید نوروز جشنی باستانی است که همه از نو شدن سال، شاد هستند و دوست دارند دیگران را در شادی خود شریک کنند. نوروز یعنی شاد شدن روح و جان و همیاری با انسان‌های نیازمند و محروم تا هرکس در توان خود بتواند شادی و نشاط روزهای عید را با دیگری قسمت کند و تنها به فکر خودمان نباشیم و خوبی و خوشی و سعادت را برای یکدیگر بخواهیم. یعنی شادی را در میان یکدیگر ترویج دهیم و نسبت به مسایل و مشکلات اجتماعی درک داشته باشیم، نسبت به اوضاع و احوال اطرافیان، دوستان، همسایگان، همشهریان و همنوعان احساس مسوولیت کنیم. احساس مسوولیت به این جهت که افرادی که از توان مالی خوبی برخوردارند حال کم درآمد‌ها را حداقل در این شب عیدی مراعات کنند. اگر از تجملات شب عید کم کنیم و صرف هزینه‌هایی بکنیم که برایمان می‌ماند سودش بیشتر است. تجملاتی کردن خرید‌های شب عید فقط دل سودجویان را شاد و دل کسانی که در طبقه فرودست جامعه زندگی می‌کند را غمگین‌تر می‌کند. عید یعنی نو شدن، حال برخی این نو شدن را در لوازم منزل، تعویض ماشین، خرید لباس و... می‌دانند، اما نو شدن و تازگی و جلا دادن به روح و روان هم می‌تواند برای افراد به یادماندنی‌تر باشد. انسان زمانی که به کسی کمک می‌کند، از درون احساس شادی می‌کند، بنابراین برای کمک کردن به دیگری کم نگذاریم، امسال به خاطر مشکلات و فشار‌های اقتصادی در کشور و به دلیل تورم و تحریم‌های اقتصادی مردم رنج و سختی بسیاری را متحمل شدند، البته در این میان افرادی که از توان مالی بالایی برخودارند و یا سودجویان این موضوع را درک نکردند، اما برای شب عید حداقل حال و هوای آدم‌هایی که سختی کشیدند را داشته باشیم. بیمارانی که به خاطر عدم توان مالی روزهای سختی را سپری کردند، آن هم با گرانی و مشکلاتی که در نظام سلامت و بهداشت و دارویی کشور وجود داشت. کاش می‌شد افراد کمی از زرق و برق‌های خرید عید می‌گذشتند و در عوض کمکی به کانون هموفیلی ایران، انجمن حمایت از کودکان کار، بنیاد امور بیمارهای خاص، انجمن خیریه حمایت از کودکان سرطانی، انجمن‌ ام اس ایران، انجمن خیریه حمایت از بیماری‌های کلیوی می‌کردند. این یعنی همبستگی اجتماعی، یعنی افراد با آگاهی از مسایل اجتماعی درک اجتماعی‌شان را بالا می‌برند و نسبت به آنچه که پیرامون‌شان می‌گذرد، اگاه هستند و بی‌تفاوت نیستند. تنها و تنها راهی که می‌ماند همرنگی است و آن هم نه به قصد رسوا نشدن به نیت همدردی با نیازمندانی که می‌خواهند اما نمی‌توانند... با تشکر از راه دانشجو

نویسنده : علی ابادی | نظرات (0)