بیست و پنجم رجب سالروز شهادت امام موسی کاظم(علیه السلام)، امام هفتم شیعیان جهان در سال 183 هجری است.
درباره
حبس امام موسی (ع) به دست هارون الرشید شیخ مفید در ارشاد روایت می كند كه
علت گرفتاری و زندانی شدن امام، یحیی بن خالد بن بر مك بوده است زیرا
هارون فرزند خود امین را به یكی از مقربان خود به امام جعفربن محمد ابن
اشعث كه مدتی هم والی خراسان بوده است سپرده بود و یحیی بن خالد بیم آن را
داشت كه اگر خلافت به امین برسد جعفربن محمد را همه كاره دستگاه خلافت سازد
و یحیی و بر مكیان از مقام خود بیفتند.
جعفر بن محمد بن اشعث شیعه
بود و قایل به امامت موسی (ع) و یحیی این معنی را به هارون اعلام می داشت.
سرانجام یحیی پسر برادر امام را به نام علی بن اسماعیل بن جعفر از مدینه
خواست تا به وسیله او از امام و جعفر نزد هارون بدگویی كند. گویند امام
هنگام حركت علی بن اسماعیل از مدینه او را احضار كرد و از او خواست كه از
این سفر منصرف شود. و اگر ناچار می خواهد برود از او سعایت نكند. علی قبول
نكرد و نزد یحیی رفت و بوسیله او پیش هارون بار یافت و گفت از شرق و غرب
ممالك اسلامی مال به او می دهند تا آنجا كه ملكی را توانست به هزار دینار
بخرد. هارون در آن سال به حج رفت و در مدینه امام و جمعی از اشراف به
استقبال او رفتند. اما هارون در قبر حضرت رسول (ص) گفت یا رسول الله از تو
پوزش می خواهم كه می خواهم موسی بن جعفر را به زندان افكنم زیرا او می
خواهد امت ترا برهم زند و خونشان بریزد. آنگاه دستور داد تا امام را از
مسجد بیرون بردند و او را پوشیده به بصره نزدوالی آن عیسی بن جعفربن منصور
بردند.
عیسی پس از مدتی نامه ای به هارون نوشت وگفت كه موسی بن
جعفر در زندان جز عبادت ونماز كاری ندارد یا كسی بفرست كه او را تحویل
بگیرد یا من او را آزاد خواهم كرد. هارون امام را به بغداد آورد و به فضل
بن ربیع سپرد و پس از مدتی از او خواست كه امام را آزاری برساند اما فضل
نپذیرفت و هارون او را به فضل بن یحیی بن خالد برمكی سپرد. چون امام در
خانه فضل نیز به نماز و روزه و قرائت قرآن اشتغال داشت فضل بر او تنگ نگرفت
و هارون از شنیدن این خبر در خشم شد و آخر الامر یحیی امام را به سندی بن
شاهك سپرد و سندی آن حضرت را در زندان مسموم كرد و چون آن حضرت از سم وفات
یافت سندی جسد آن حضرت را به فقها و اعیان بغداد نشان داد كه ببیند در بدن
او اثر زخم یا خفگی نیست. بعد او را در باب التبن در موضعی به نام مقابر
قریش دفن كردند. تاریخ وفات آن حضرت را جمعه هفتم صفر یا پنجم یا بیست و
پنجم رجب سال 183 ق در 55 سالگی گفته اند.
نجمه همسر امام:
نجمه،
مادر بزرگوار امام رضا (ع) و از زنان مومنه، پارسا، نجیب و پاكیزه بود.
حمیده، همسر امام صادق (ع)، او را كه كنیزى از اهالى مغرب بود، خرید و به
منزل برد.
نجمه در خانه امام صادق (ع)، حمیده خاتون را بسیار
احترام مى كرد و به خاطر جلال و عظمت او، هیچ گاه نزدش نمى نشست! روزى
حمیده در عالم رویا، رسول گرامى اسلام (ص) را دید كه به او فرمودند: «اى
حمیده! نـجـمـه را به ازدواج فرزند خود موسى درآور زیرا از او فرزندى به
دنیا خواهد آمد كه بهترین فرد روى زمین باشد».
پس از این پیام،
حمیده به فرزندش امام كاظم (ع) فرمود: «پسرم! نـجـمـه بانویى است كه من
هرگز بهتر از او را ندیده ام، زیرا در زیركى و محاسن اخلاق، مانندى
ندارد.من او را به تو مى بخشم، تو نیز در حق او نیكى كن».
ثـمـره
ازدواج امـام مـوسـى بـن جعفر (ع) و نجمه، نورى شد كه در شكم مادر به تسبیح
و تهلیل مـشـغـول بـود و مـادر از آن، احـسـاس سنگینى نمى كرد و چون به
دنیا آمد، دست ها را بر زمین گذاشت، سر را به سوى آسمان بلند كرد و لب هاى
مباركش را به حركت درآورد: گویا با خدایش رازو نیازمى كرد. پس از تولد امام
هشتم (ع)، این بانوى مكرمه با تربیت گوهرى تابناك، ارزشى فراتر یافت.
فرزندان امام:
بنا
به گفته شیخ مفید در ارشاد امام موسی كاظم (ع) سی و هفت فرزند پسر و دختر
داشت كه هیجده تن از آنها پسر بودند و علی بن موسی الرضا (ع) امام هشتم
افضل ایشان بود از جمله فرزندان مشهور آن حضرت احمد بن موسی و محمد بن موسی
و ابراهیم بن موسی بودند. یكی از دختران آن حضرت فاطمه معروف معصومه سلام
الله علیها است كه قبرش در قم مزار شیعیان جهان است. عدد اولاد آن حضرت را
كمتر و بیشتر نیز گفته اند.
تأثیر علمی آن بزرگوار:
امام
هفتم (ع) با جمع روایات و احادیث و احكام و احیای سنن پدر گرامی و تعلیم و
ارشاد شیعیان، اسلام راستین را كه با تعالیم و مجاهدات پدرش جعفر بن محمد
(ع) نظم و استحكام یافته بود حفظ و تقویت كرد و علی رغم موانع بسیار در راه
انجام وظایف الهی تا آنجا پایداری كرد كه جان خود را فدا ساخت.
سخنان برگزیده
* امام رضاعلیه السلام: زیارَةُ قَبرِ أبی مِثلُ زِیارَةِ قَبِر الحُسَینِ؛
زیارت قبر پدرم، موسى بن جعفرعلیه السلام، مانند زیارت قبر حسینعلیه السلام است.
* روایت شده است: أنّهُ (الكاظِم َعلیه السلام) كانَ یَبِكی مِن خَشیَةِ اللَّهِ حَتّى تَخضَلَّ لِحیَتُهُ بِالدُّمُوعِ؛
امام كاظم همواره از بیم خدا مىگریست، چندان كه محاسنش از اشك تر مىشد.
* امام كاظم علیه السلام: ثَلاثٌ مُوبِقاتٌ: نَكثُ الصَّفَقَةِ و تَركُ السُّنَّةِ و فِراقُ الجَماعَةِ؛
سه چیز تباهى مىآورد: پیمان شكنى، رها كردن سنّت و جدا شدن از جماعت.
* امام كاظم علیه السلام: عَونُكَ لِلضَّعیفِ أفضَلُ الصَّدَقَةِ؛
كمك كردن تو به ناتوان، بهترین صدقه است.
* امام كاظم علیه السلام: لَو كانَ فِیكُم عِدَّةُ أهلِ بَدرٍ لَقامَ قائمُنا؛
اگر به تعداد اهل بدر (مؤمن كامل) در میان شما بود، قائم ما قیام مىكرد.
* امام كاظم علیه السلام: لَیسَ مِنّا مَن لَم یُحاسِب نَفسَهُ فی كُلِّ یَومٍ؛
كسى كه هر روز خود را ارزیابى نكند، از ما نیست.
* امام كاظم علیه السلام: ما مِن شَىءٍ تَراهُ عَیناكَ إلّا و فیهِ مَوعِظَةٌ؛
در هر چیزى كه چشمانت مىبیند، موعظهاى است.
* امام كاظم علیه السلام: مَن كَفَّ غَضَبَهُ عَنِ النّاسِ كَف َّ اللَّهُ عَنهُ عَذابَ یَومِ القِیامَة؛
هر كس خشم خود را از مردم باز دارد، خداوند عذاب خود را در روز قیامت از او باز مىدارد.
* امام كاظم علیه السلام: إذا كانَ ثَلاثَةٌ فی بَیتٍ فَلا یَتَناجى إثنانِ دونَ صاحِبِهِما فَإنَّ ذلِكَ مِمّایَغُمُّهُ؛
هر گاه سه نفر در خانه اى بودند، دو نفرشان با هم نجوا نكنند؛ زیرا نجوا كردن، نفر سوم را ناراحت مىكند.
* امام كاظم علیه السلام: إیّاكَ أن تَمنَعَ فی طاعَةِ اللَّهِ فَتُنفِقُ مِثلَیهِ فی مَعصِیَةِ اللَّهِ؛
مبادا از خرج كردن در راه طاعت خدا خوددارى كنى، و آنگاه دو برابرش را در معصیت خدا خرج كنى.
* امام كاظم علیه السلام: لاتُذهِبِ الحِشمَةَ بَینَكَ و بَینَ أخیكَ وَأبْقِ مِنها فَإنَّ ذَهابَها ذَهابُ الحَیاءِ؛
مبادا حریم میان خود و برادرت را (یكسره) از میان ببرى؛ چیزى از آن باقى بگذار؛ زیرا از میان رفتن آن، از میان رفتن شرم و حیا است.
* امام كاظم علیه السلام: أبلِغ خَیراً و قُل خَیراً ولا تَكُن أمُّعَةً؛
خیر برسان و سخن نیك بگو و سست رأى و فرمانبرِ هر كس مباش.
* امام كاظم علیه السلام: المُصیبَةُ لِلصّابِرِ واحِدَةٌ و لِلجازِعِ اثنَتانِ؛
مصیبت براى شكیبا یكى است و براى ناشكیبا دوتا.
* امام كاظم علیه السلام: الصَّبرُ عَلَى العافِیَةِ أعظَمُ مِنَ الصَّبرِ عَلَى البَلاءِ؛
شكیبایى در عافیت بزرگتر است از شكیبایى در بلا.
نمونه سوال قران نوبت دوم متوسطه اول هفتم هشتم نهم
لطفا صبر کنید ...
امیرالمومنین(ع) مسلمانان را از حضور در کدام مجالس برحذر داشته اند 
