قرآنی شدن به این است که ملت با قرآن آمیخته بشود، به قرآن عمل کند، معرفت قرآنی را به طور کامل به دست بیاورد. ما امروز در دنیای اسلام این را کم داریم. اسم اسلام همه‌جا هست، تفاخر به اسلام همه جا هست،ُ ادعای مسلمانی همه جا هست، آنچه ما به آن نیاز داریم، ان آمیخته شدن به معارف قرآن و به عمل قرآن است، که این مسلمانی واقعی است. ما می‌خواهیم که ملت ما قرآن را بتوانند درک کنند و از آن استفاده کنند. هدف از همه‌ی این تشریفات و این مسابقه‌ها و این وقت گذرانی‌ها و این تشویق‌ها و این زحمت‌هایی که آقایان می‌کشند، هدف این است که ملت ما با قرآن آشنا بشوند. ما دوریم از قرآن، ما دوریم از قرآن. اگر یک ملتی با معرفت قرآنی آشنا بشود، بسیاری از کارها برای او آسان خواهد شد. حرکت برای او آسان خواهد شد. شما ملاحظه کنید، همین مقداری که ملت ما درهای قرآن را به روی خود باز کرد، که این به برکت انقلاب شد، ببینید چه تحولی در ملت ما به وجود آمد. ببینید چه عظمت و چه عزتی ملت ما پیدا کرد، به همین مقدار اندک حرکتی که به سمت قرآن کردیم. قرآن این جور است اگر حرکت به سمت قرآن به شکل کاملی انجام بگیرد. آن وقت این ملت همان چیزی خواهد شد که قرآن کریم خبر داده است. تاریخ را مسلمان‌ها عوض کردند به برکت قرآن.

خداى بزرگ، نه از نماز خواندن ما سود مى‏برد، و نه بى نمازى ما به او زیان مى‏رساند. اگر بخوانیم، خودمان به پاکى جان و صفاى روح و دورى از پلیدى‏ها مى‏رسیم و اگر بى اعتنا به نماز باشیم، از برکات و آثار معنوى و اجتماعى آن، محروم مى‏شویم و در آخرت هم به خاطر ناسپاسى و دورى از خدا و آلودگى به فساد، کیفر خواهیم دید.
وقتى کمال و سعادت ما در «بندگى خدا» است، این بندگى و عبادت، در شکل «نماز» و انجام این فریضه الهى آشکار مى‏شود. پس نماز، همان عبودیّت و پرستش و راز و نیاز به درگاه آفریدگار، و توجّه به او و نعمت‏هایش مى‏باشد که روزى چند مرتبه انجام مى‏گیرد.
این عبادت، ما را همواره به یاد خدا مى‏اندازد، و یاد خدا ما را از پستى و ستم و گناه و فساد، باز مى‏دارد.
آنکه بنده خدا باشد، دیگر اسیر شیطان و برده هوا و هوس نمى‏شود.
آنکه در انجام نماز، فرمان خدا را گردن مى‏نهد و تسلیم مى‏شود، دیگر در برابر طاغوت‏ها وقدرت‏هاى شیطانى، سر تسلیم فرود نمى‏آورد.
نماز مى‏خوانیم، تا یاد خدا در طول شبانه روز و در همه عمر، در دل ما زنده باشد و توجّه به خدا، ما را به یاد آن اندازد که «بنده»ایم و او صاحب و ربّ و سرپرست ماست، و هیچ بنده‏اى نباید برخلاف میل و خواسته و فرمان صاحب اختیار خودش رفتار کند.
خداوند مى‏فرماید: «و اقم الصلاة لذکرى»
بخاطر یاد من، نماز بر پا بدار.
در آیه دیگر مى‏خوانیم:
«انّ الصلاة تنهى عن الفحشاء والمنکر»
نماز، انسان را از کارهاى زشت و ناپسند، باز مى‏دارد.
امّا «چگونه» باید نماز خواند؟
گرچه هر کارى که خضوع و توجّه و بندگى ما را نسبت به آفریدگار مهربان برساند، مى‏تواند شکلى از عبادت به حساب آید، امّا چون او پروردگار و مربّى ماست، و ما فرمانبردار و بنده اوییم، پس در این که چگونه و با کدام عمل و کدام کلام، او را بپرستیم و به درگاهش اظهار بندگى کنیم، خود او هر طور که بپسندد و هر فرمانى که بدهد، لازم است اجرا کنیم.
نماز، به صورتى که مى‏خوانیم، خواسته خداوند و فرموده پیامبرش مى‏باشد.
اگر بنده خالص باشیم، باید بى چون و چرا و بدون کم و زیاد، هر چه که در دین و دستورهاى فقهى بیان شده، عمل کنیم تا این عبادت، ما را به خدا برساند.
طبق آنچه خدا وپیامبر و امامان فرموده‏اند، عبادت ونماز باید:

1- آگاهانه باشد
عبادت‏هاى کورکورانه و بدوت توجّه و تعقّل، ارزش و ثواب هم ندارد. یعنى انسان باید در نماز، به معناى جملات و ذکرها و دعاها توجّه داشته باشد و بداند در مقابل چه کسى ایستاده و چه مى‏گوید. پیامبر اسلام‏صلى الله علیه وآله مى‏فرماید:
دو رکعت نماز با توجّه، بهتر از شب زنده‏دارى غافلانه است.
2- عاشقانه باشد
نمازى که از روى تنبلى، بیحالى و سستى باشد، اثر ندارد. نمازگزار باید محبت خدا رادر دل داشته باشد و با عشق و علاقه به خدایى که آن همه نعمت و رحمت عطا کرده، نماز بخواند و نماز را به شکرانه مهربانى‏هاى خدا، از روى علاقه و شوق انجام دهد.
رسول خدا صلى الله علیه وآله، نماز را نور چشم خود مى‏دانست.
آن حضرت فرموده است: کسى که صداى اذان را بشنود و بى تفاوت باشد، جفا کرده است.
شوق به عبادت و نماز باید چنان باشد که با شنیدن نداى نماز، هر کارى را رها کند و بسوى گفتگو با خداى جهان بشتابد.
3- خالصانه باشد
به دستور قرآن، دین و کارهاى دینى، باید خالص براى خدا باشد و نیّت و هدف غیر خدایى در آنها راه نیابد:
«و ما اُمروا الاّ لیعبدوا اللَّه مخلصین له الدین»
به آنان دستور داده شد که خدا را بندگى کنند و دین را براى او خالص نمایند.
ریاکارى، نوعى شرک است و کار را از ارزش مى‏اندازد. خداوند هم نمازى را که براى غیر خدا، براى جلب توجّه دیگران و براى فریب مردم باشد، نمى‏پذیرد و به آن پاداش نمى‏دهد.
عبادت بدون اخلاص، همچون جسم بدون جان است. روح نماز خلوص آن است.
4- خاشعانه باشد
بعضى در نماز، حواسشان پرت است، با سر و دست و لباس خود بازى مى‏کنند، به این طرف و آن طرف و این و آن نگاه مى‏کنند، هم نماز مى‏خوانند و هم به حرف‏هاى دیگران گوش مى‏دهند، آرامش بدنى و توجّه قلبى ندارند. اینها همه نشانه آنست که در نمازشان، خضوع و خشوع نیست.
خاشع بودن در نماز، آنست که نمازگزار، دلش با خدا و توجّهش به آفریدگار باشد، آرامش بدنى داشته باشد، و واقعاً خود را در برابر خدایى که از هر شخصیّت و مقامى برتر و از هر قدرتمندى تواناتر است، حسّ کند.
در حدیث آمده است: «اُعبد اللَّه کانّک تراه»
خدا را چنان عبادت کن که گویى او را مى‏بینى!
که اگر این حالت را داشتید، به مرحله‏اى رسیده‏اید که خداوند از آنان به «مؤمنان رستگار» یاد مى‏کند و یکى از صفاتشان را چنین مى‏داند: «الذّین هم فى صلاتهم خاشعون»
آنان که در نمازشان، خشوع دارند.
با این اوصافى که براى نماز خداپسندانه گفته شد، وقتى انسان، نماز و نیایش پیامبران و امامان و انسان‏هاى پاک و والا را نگاه مى‏کند و آن را با نماز خود مقایسه مى‏نماید، از خود و نمازش شرمنده مى‏شود.
کاش نمازى بخوانیم که خدا بپسندد و بپذیرد و اجر بزرگ براى آن عطا کند.
نماز را باید همیشه و مرتّب خواند، چرا که سهل انگارى در امر نماز وبى‏اعتنایى کردن وگاهى خواندن و گاهى نخواندن، گناه است.

منبع: کتاب آشنایى با نماز

منبع : فرز دات آی آر

برچسب ها : چرا باید نماز بخوانیم ,
نویسنده : علی ابادی | نظرات (0)