قرآنی شدن به این است که ملت با قرآن آمیخته بشود، به قرآن عمل کند، معرفت قرآنی را به طور کامل به دست بیاورد. ما امروز در دنیای اسلام این را کم داریم. اسم اسلام همه‌جا هست، تفاخر به اسلام همه جا هست،ُ ادعای مسلمانی همه جا هست، آنچه ما به آن نیاز داریم، ان آمیخته شدن به معارف قرآن و به عمل قرآن است، که این مسلمانی واقعی است. ما می‌خواهیم که ملت ما قرآن را بتوانند درک کنند و از آن استفاده کنند. هدف از همه‌ی این تشریفات و این مسابقه‌ها و این وقت گذرانی‌ها و این تشویق‌ها و این زحمت‌هایی که آقایان می‌کشند، هدف این است که ملت ما با قرآن آشنا بشوند. ما دوریم از قرآن، ما دوریم از قرآن. اگر یک ملتی با معرفت قرآنی آشنا بشود، بسیاری از کارها برای او آسان خواهد شد. حرکت برای او آسان خواهد شد. شما ملاحظه کنید، همین مقداری که ملت ما درهای قرآن را به روی خود باز کرد، که این به برکت انقلاب شد، ببینید چه تحولی در ملت ما به وجود آمد. ببینید چه عظمت و چه عزتی ملت ما پیدا کرد، به همین مقدار اندک حرکتی که به سمت قرآن کردیم. قرآن این جور است اگر حرکت به سمت قرآن به شکل کاملی انجام بگیرد. آن وقت این ملت همان چیزی خواهد شد که قرآن کریم خبر داده است. تاریخ را مسلمان‌ها عوض کردند به برکت قرآن.

روزي مرد بيابان نشيني خدمت پيامبر(ص) رسيد در حالي كه آن حضرت برآشفته بود و به يارانش اعتراض مي‌كرد. آن مرد خواست چيزي بپرسد. اصحاب گفتند: اي مرد، چيزي نگو كه ما او را دگرگون مي‌بينيم، گفت: مرا واگذاريد به خدايي كه او را به حقّ، پيامبر قرار داده است، تا او لبخند نزند دست بر نمي‌دارم. آنگاه عرض كرد: يا رسول الله! شنيده ام كه دجال در حالي كه مردم از گرسنگي مرده‌اند، براي آنها آبگوشت مي‌آورد.

پیامبر خدا(ص) از همه مردم گشاده زبان تر1 و شيرين سخن‌تر بود و خود مي‌فرمود: «من فصيح‌ترين عربم2 و اهل بهشت به زبان محمّد(ص) سخن مي‌گويند». آن حضرت كم‌حرف و نرم گفتار بود و در وقت گفتن، سخن بيهوده نمي‌گفت و سخنش مانند جواهر به رشته كشيده بود.3 گفته‌اند: مانند حرف زدن شما تند حرف نمي‌زد، سخنش آرام و منظم بود در حالي كه شما پراكنده سخن مي‌گوييد.

سخن پيامبر(ص) از سخن همه مردم موجزتر بود و جبرئيل سخن موجز بر او نازل مي‌كرد و هر چه مي‌خواست در كلام موجز جمع مي‌كرد و به كلمات جامع تكلم مي‌فرمود؛ نه زياد و نه كم، سخناني در پي هم و مرتبط. بين دو جمله توقفي داشت تا شنونده بفهمد و درك كند و صدايش رسا و از همة مردم، خوش‌نواتر بود.4

بيشتر سكوت مي‌كرد و جز به هنگام نياز، سخن نمي‌گفت.5 حرف ناروا نمي‌زد و در وقت خشم و خشنودي، جز سخن دل بر زبان نمي‌آورد.6 و از كسي كه سخن ناپسند مي‌گفت، روي برمي‌گرداند.7 اگر مطلب ناپسندي را ناگزير بود بگويد، آن را در قالب كنايه مي‌فرمود.8 و چون ساكت مي‌شد همنشينانش سخن مي‌گفتند و كسي در خدمت آن حضرت مشاجره نمي‌كرد9 و از روي حقيقت و خيرخواهي نصيحت مي‌فرمود،10 و مي‌گفت: قسمتي از قرآن را با قسمت ديگر مخلوط نكنيد؛ زيرا قرآن به چند گونه نازل شده است.11

پيامبر(ص) به روي اصحابش بيش از همه تبسم داشت و مي‌خنديد و به گفتة آنان، به ديدة اصحاب مي‌نگريست و با آنها معاشرت داشت12 و چه بسيار اتفاق مي‌افتاد كه آنقدر مي‌خنديد تا دندان‌هاي آسيايش ديده مي‌شد.13 ولي خندة اصحاب در خدمت ايشان به پيروي از آن حضرت و براي احترام او، تبسم بود.14

روزي مرد بيابان نشيني خدمت پيامبر(ص) رسيد در حالي كه آن حضرت برآشفته بود و به يارانش اعتراض مي‌كرد. آن مرد خواست چيزي بپرسد. اصحاب گفتند: اي مرد، چيزي نگو كه ما او را دگرگون مي‌بينيم، گفت: مرا واگذاريد به خدايي كه او را به حقّ، پيامبر قرار داده است، تا او لبخند نزند دست بر نمي‌دارم. آنگاه عرض كرد: يا رسول الله! شنيده ام كه دجال در حالي كه مردم از گرسنگي مرده‌اند، براي آنها آبگوشت مي‌آورد. پدر و مادرم فدايت، آيا شما صلاح مي‌دانيد من از آبگوشت او به دليل حفظ آبرو و پاكي پرهيز كنم تا از لاغري بميرم يا از آن بخورم تا فربه شوم؛ آنگاه به خدا ايمان آورم و او را انكار كنم؟ مي‌گويند: رسول خدا(ص) به قدري خنديد كه دندان‌هاي آسيايش نمايان شد. سپس فرمود: نه، خداوند با آنچه مؤ منان را بي‌نياز مي‌سازد، تو را نيز بي‌نياز مي‌كند.15

گويند: پيامبر(ص) از همه مردم لبخندش بيشتر و خوش‌خوتر بود مگر آية قرآني نازل مي‌شد و به ياد قيامت مي‌افتاد و يا مشغول موعظه مي‌شد. و چون مسرور و خشنود بود، از همه مردم خشنودتر بود و اگر موعظه مي‌كرد به حقيقت موعظه مي‌كرد و جز براي خدا خشمگين نمي‌شد، و در اين حال چيزي جلوي خشم او را نمي‌گرفت. در تمام كارهايش همين‌طور بود. و هرگاه مشكلي پيش مي‌آمد، حلّ آن را به خدا واگذار مي‌كرد، و از نيرو و توان خود تبرّي، و از خداوند هدايت مي‌طلبيد و مي‌گفت:

بارخدايا، حق را چنان‌كه حق است، به من بنماي تا از آن پيروي كنم، و منكر را به من بنماي و اجتناب از آن را روزي‌ام فرما. و مرا از مشتبه شدن آن دو و پيروي هواي نفس‌ام بدون هدايتت برحذر دار. و هواي نفسم را در مسير بندگي‌ات قرار ده و در مواقع اختلاف، مرا با نظر خودت به سوي حق سوق ده؛ به راستي كه تو هر كه را بخواهي به راه مستقيم هدايت مي‌نمايي.16

ملا حسين فيض كاشاني
ماهنامه موعود شماره 86

پي‌نوشت‌ها:
٭ برگرفته از كتاب المحجة البيضاء في تهذيب الاحياء
1. عراقي گويد: اين حديث را ابوالحسن بن ضحاك در كتاب الشمائل و ابن جوز در الوفاء به اسناد ضعيف از قول بريده نقل كرده اند كه: رسول خدا(ص) فصيح‌ترين عرب بود، سخني را مي‌گفت و آنها نمي‌فهميدند، آن حضرت توضيح مي‌داد و آنان را مطلع مي‌ساخت.
2. قاري، مولي علي، موضوعات الكبير، ص 40.
3. درالمنثور، ج ۴، ص ۲.
4. مستدرك حاكم، ج ۳، ص ۹.
5. صحيح بخاري، ج ۴، ص ۲۳۱.
6. صدوق، العماني الاخبار، ص ۸۱.
7. به سند اين حديث برخورد نكردم اما حديثي به اين مضمون از مسلم خواهد آمد.
8. اين حديث را ترمذي در الشمائل از قول هند بن ابي نقل كرده است.
9. حاكم، المستدرك، ج ۱، ص ۱۰۵.
10. اين حديث را ترمذي ضمن حديثي طولاني آورده است.
11. حديثي را بخاري در كتاب الطلاق از صحيح خود، ج ۷، ص ۵۵ نقل كرده است كه پيامبر(ص)در مورد همسر رفاعه قرطني فرمود: نه، مگر اينكه تو حلاوت او را بچشي و او حلاوت تو را كنايه از همبستر شدن زن و شوهر.
12. اين حديث را ترمذي در الشمائل نقل كرده است.
13. مسلم در ج ۳، ص ۱۱ از قول جابر نقل كرده است كه پيامبر(ص)وقت سخنراني چشمانش قرمز و صدايش به قدري بلند مي‌شد كه گويي فرمانده به سپاه هشدار مي‌دهد. مي‌فرمود: صبح و شامتان...
14. اين حديث را طبراني از حديث عبداللّه بن عمر با سندي حسن نقل كرده است. كه قرآن نازل نشده تا شما قسمتي را با قسمتي مخلوط كنيد. و در روايتي آيا چنين دستوري داريد كه قسمتي از كتاب خدا را با قسمتي در آميزيد.
15. در الشمائل ترمذي در حديثي از علي(ع) نقل شده: از آنچه آنها مي‌خنديدند، مي‌خنديد و از آنچه تعجب مي‌كردند، تعجب مي‌كرد و مسلم در ج ۷، ص ۷۸ از قول جابر بن سمره آورده است: آنها حرفهاي جاهليت را مي‌زدند و مي‌خنديدند ولي او تبسم مي‌كرد.
16. اين حديث را ترمذي در الشمائل نقل كرده است.

نویسنده : علی ابادی | نظرات (0)

آنچه در این جا می‌خوانید، رهنمودهایی است از عارف واصل حضرت آیة الله العظمی بهجت (مدظله) كه آنها را در مناسبت‌های گوناگون افاضه فرموده‌اند.

• رفع فراموشی و یافتن گم شده با توسل به قرآن

برای پیدا كردن چیز گم شده، این دعا خوانده شود، خوب است: « أَللَّهُمَّ إِنّی أَسْألُكَ – یا مُذَكِّرَ الْخَیْرِ وَ فاعِلَهُ وَ الآمِرَ بِهِ - أنْ تُصَلِّیَ عَلَی محمّد وَ آلِ محمّد، وَ تُذَكِّرَنی ما أنْسانیِه الشّیطانُ ؛ خدایا، ای به یاد آورنده خیر و انجام دهنده آن و فرمان دهنده به آن، از تو می‌خواهم بر محمد و آل او درود فرستی و آنچه را كه شیطان از یاد من برده است، به یادم آوری.»

همچنین این دعا، برای به یاد آوردن چیزهایی كه فراموش شده مؤثر است. روایتی نیز در این ‌باره از امام حسن عسكری علیه السلام نقل شده است. چه استبعادی دارد كه آیه «سَنُقْرِئُكَ فَلا تَنْسی» (اعلی/6)؛ به زودی بر تو فرا خواهیم خواند، تا فراموش نكنی. نیز، برای دفع فراموشی خوانده شود؛ زیرا كه در روایت است:

«خُذْ مِنَ الْقُرْآنِ ما شِئْتَ لِما شِئْتَ؛ هر بخش از قرآن را برای هر چه خواستی، برگیر و بهره‌مند شو.»

و این روایت، تذكر و نسیان را نیز شامل می‌گردد. همچنین به نظرم در روایت است كه : «یُسْتَشْفَی بِهِ لِكُلِّ دآءٍ ؛ با قرآن می توان برای بهبودی هر بیماری توسل جست.»

با داشتن قرآن و عترت و علمای معاصر، باز این قدر به آمریكا و شوروی گدایی می‌كنیم، تا تفضّلاً چیزی به ما بدهند. حاضریم صبح تا شام، سر راه آنها بنشینیم تا پنج قِران به ما بدهند. صورتِ ظاهرِ ریال‌ها را می‌بینیم، ولی باطن آن را كه استعباد(به بند دیگران در آمدن) و نوكری است، درك نمی‌كنیم.

• اهمیت حفظ قرآن

خدا می‌داند حفظ قرآن، چقدر در استفاده از این معدن و منبع رحمت الهی مدخلیّت دارد. آیا از این بالاتر می‌شود تعبیر كرد كه: «مَنْ خَتَمَ [قَرَأ، یا: حَفِظَ] الْقُرْآنَ، فَكَأنَّمَا اُدْرِجَتِ النَّبُوَّةُ بَیْنَ جَنْبَیْهِ [بَیْنَ كِْتفَیْهِ] وَ لَكِنَّه [إلاّ أنَّه] لاَ یُوحیَ إلَیْهِ ؛ هر كس قرآن را ختم كند [یا بخواند یا حفظ كند]، گویی كه نبوت در وجود او گنجانده شده است، با این تفاوت كه به او وحی نمی‌شود»

یعنی قرآن، غایت كمالِ غیر انبیاء علیهم السلام را به او می‌رساند. ما آنگونه كه باید و شاید از قرآن استفاده نمی‌كنیم .

... شخصی می‌گفت: در عرض دو یا سه ماه، دو ختم یا سه بار به صورت عادی، قرآن را ختم نمودم و دیدم كه حافظ كل قرآن هستم. حتی به قصد حفظ هم نخوانده بودم.

• سادگی حفظ قرآن و ضرورت تكرار برای حافظان

قاعدتاً حفظ قرآن خیلی آسان است و تكرار هم لازم ندارد: «سَهَّلَ اللهُ حِفْظَهُ لاُُمَّتِهِ صلّی الله علیه‌ و آله‌ و سلّم؛ خداوند، حفظ آن را بر امت رسول صلی الله علیه و آله و سلم آسان نموده است»، ولی ابقاء و نگهداری از آن، تكرار لازم دارد؛ زیرا كه فرمود: «تَعاهَدُوا هَذَا الْقُرآنَ، فَاِنَّهُ وَحْشِیٌّ ؛ قرآن را تكرار كنید، كه زود از خاطر می‌رود.»

البته اگر حافظ قرآن در هر شبانه روز، كمتر از یك جزء بخواند، فراموش می‌كند؛ و خواندن بیش از یك جزء در شبانه روز هم، خستگی آور است .



نویسنده : علی ابادی | نظرات (0)

عید از نظر اسلام

عيد، زمان تغییر است؛ تغييراتي در انسان و در طبيعت. حرکت طبیعت به سمت تکامل، و حركت انسانها به سوي علم و معرفت، همواره با شادماني و نشاط توأم است خاصه آنكه وقتي  انسان معناي جديدي كشف ميكند ، ابتهاج زائد الوصفي تمام وجود آدمي را در بر ميگيرد ، آن لحظه‏ی تازه عيد ناميده ميشود .

در روايت معروفي از اميرالمؤمنين علي ـ عليه السلام ـ آمده است: «هر روزي كه انسان در آن به زشتي و گناه آلوده نگردد آن روز عيد است» چرا كه زشتي مهمترين بستر ظهور نزاع ميان آدميان است وباعث برهم خوردن آرامش دروني و بيروني انسان‏ها مي‏گردد و اين همان چيزي است كه با عيد يعني آرامش و شادماني منافات دارد .

نویسنده : علی ابادی | نظرات (1)

 

 

ای آن که یاد او برای یاد کنندگان، موجب شرافت است وای که طاعت او برای فرمان برادران، وسیله نجات است، ... دلهای ما را به یاد خود، از یاد هر چیزی و زبان های ما را به شکر خویش از هرگونه سپاسی و اعضای ما را به طاعت خود از هر طاعت دیگری مشغول فرما

نویسنده : علی ابادی | نظرات (0)

خطبه بدون الف امام علی عليه السلام ( اعجازی عظيم )

نویسنده : علی ابادی | نظرات (0)